İnsanoğlu çok şeye hemen hemen her şeye meyilli. Yapabilir, yaptırabilir veya yapılmasına aracı olabilir. Konu, kişi, olay fark etmiyor. Mutlaka meyilli olduğu her ne ise bir şekilde katkı sağlıyor. Bunun iyi taraflarından bahsetmeyeceğim. Şu zamanda insanlar tam tersi istikamette bir meyil gösteriyor.
Kırmaya, parçalamaya, zarar vermeye, öldürmeye, yok etmeye, bitirmeye meyilli.
Konuşarak yapıyor bunu. Eleştirdiğini düşünerek, taraf olduğunu unutarak. Görmeden, bilinçsizliğini bilmeden, cahilliğini ya da bilgisizliğini kabul etmeden arsızca, sınırsızca konuşarak.
Ezerek yapıyor bunu. Paranın ya da mevkisinin verdiği geçiçi güç ile. Yerin dibinde olmayı hak ederken, insanları yerin dibine itiyor, sokuyor.
Korkutarak yapıyor bunu. Tehdit ederek, döverek, sorunları şiddetle halletmeye çalışıyor.
Öldürerek yapıyor bunu. En kötüsü, en zalimi bu. Neden, niye yaptığını bile bilmeden. Amaçsızlığını amaç edinerek. Daha doğrusu öldürmeyi. Toprak uğruna insanları toprak ederek. Bir parça daha toprağa kavuşmak için, onlarca can alarak. Kazananı olmayan savaşlar vererek. Bu yüzden tarih kitaplarında hep kazanılan savaşlar anlatılıyor ''şanlı zaferler'' adı altında. Diğerleri es geçiliyor şansız ölümler adı altında. Öldürerek kazanmayı bile şanlı zafer olarak düşünüyoruz. Öyle bir robotlaşmış ki insanoğlu, en son noktada sorunları öldürerek halledebiliyor. Cinnet mi? yapılması gereken mi? bilemem. Ama bildiğim en güzel söz şu;
''Barışı koruyan bizim silahlarımız, tehdit eden ise başkalarınınkidir''
İnsanlar artık meyilli. Tüketmeye, bitirmeye, yok etmeye, son vermeye.
Keşke biraz olsun göstermelik değil de gerçekten sevmeye, dinlemeye, görmeye meyilli olabilseydik.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder