İnsan hayatta bazen yalnız kalıyor, hatta yapayalnız. Kimisi mecburiyetten kimisi de doğuştan. Şu hayatta galiba istemeyeceğim tek şey tek çocuk olmaktır. Böyle bir ailede yaşamak, büyümektir. Ki, şanslıyım ben galiba doğarken bile yalnız değildim. haha dalyaço vardı yanımda, halen yanımda hep yanımda.
İnsanlar birer birer terk ediyor seni. Gidiyorlar, bırakıyorlar. Zamanı gelen bir helallik isteyip gidiyor. Seni yapayalnız bırakarak. Seni, onsuz bırakarak. Doğanın, dünyanın, hayatın yazılmayan ama bilinen kanunu bu. Bir gün onlarsız kalacaksın. Bahsettiklerim; arkadaşların, dostların ve ailen (anne-baba). Sırasıyla hepsi gidiyor. Sen yine kendine kalıyorsun bir de kardeşine. Rakamda vereyim haha biz daltonlarız. Ben Joe bu arada. ''Sen böyleysen kimbilir Avarel nasıl'' diye espri yapanı ıslak odunla öperim. Ay yüzlümüz erken gitmiş, kader. Ayrıca ben ya da dalyaço amortiyiz. Hesapta yokmuşuz. Bu da apayrı komik bir hikayedir, babamdan dinlersen.
Ne diyordum, bir insanın kardeşi olması en güzel şeylerden birisi bu hayatta, farkına varabilirsen. Değerini kaybetmeden önce anlayabilirsen. Dedim ya herkes gidiyor birer birer, bir tek o kalıyor yanında. Bir manzara gelir uzun zamandan beri gözlerimin önüne: dalyaço beni hiç görmediği bir halde gördü ve şoka girdi, ahah yok yok banyoda falan basmadı. Daha kötü bir durum, banyoda yakalanmayı tercih eder insan. Beni o halde görünce 46 yıldır duymadığım bir şekilde seslendi; palyaço. Ama nasıl söyledi, nasıl çıktı ağzından palyaço bilemezsin. Yıllarca, binlerce kez söylediğinden farklıydı. Ben, 'iyiyim' dediğimde ancak kendine gelebilmişti.
Kardeş olmak güzel çok güzel. Benim dalyaço ile aramdaki ilişki bambaşka. Konuşmadan anlaşabilirim. Gerçekten tek kelime etmeden söylediğimi anlatabilirim, anlar, anlarım. Ya da farklı bir kelime, cümle söyleyerek her şeyi anlatırız birbirimize. Çok değişik bir bağ. Demek istediğim kardeşten bile öte. Yıllarca beraber olmanın verdiği etkinin yansıması da olabilir.
Nereden geldim. En sevdiklerimden bir tanesi yapayalnız kaldı hayatta. Tutunacağı tek dal kardeşi kaldı. O da olmasaydı, kimbilir ne kadar yalnız kalacaktı. Yalnızlığı ay kadar büyük ve ihtişamlı, etrafı ne kadar kalabalık olursa olsun. Bazı insanların, kalbinde insan kalabalıkları vardır ve hepsi anlıktır. İşte böyle bir kalabalık onunkisi, bir yere yetişme telaşı içinde başını kaldırıp gören bir kaç kişinin selamladığı bir insan. O çoktan başını öne eğmiş, kaybettiği kendini arıyor kaldırımlarda. Her şeye rağmen iyi ki kardeşi var dedim şu an. Ya o da olmasaydı?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder