6 Mayıs 2011 Cuma

Bu Defa Ben Kazandım

Bugün Hürriyet gazetesini okurken çok hoş, çok güzel bir yazıya rastladım. Link vermek yerine yazıyı olduğu gibi alıntılıyorum.



''Adım, Ayşe Gedik. Keban’ın Zırki Köyü’nde dünyaya geldim. Fakir bir aylenin çocuğuydum. Babamın işi gücü yohti. Davarcılık yapiydi. Gecinip gidiydik. Okul vahti geldiğinde babam beni okula gondermedi.
Arkadaşlarim okula gidilerdi. Onlara bahidim. Hevesim gelidi. Ah babam ah. Keşke beni de okula göndereydin. O zaman köy oğretmeni geldi babama yalvardı. “Amca bu kıza yazık etme”, ama babam duvar oldu duymadı. Neyse seneler geçti. Okul vahtim de geçti. Babam beni benim gibi ohumamış birine verdi. Evlendim, çocuhlarim oldu. 2 kızımın okul vahti geldiğinde dedim bunları okula kaydedem. Bu defa herif bırahmadı. Benim herif benim babamdan daha beterdi. Hahın (başkalarının) çocukları hep okula gittiler, benim kızlarım onlara marum marum bahtılar. Kendi kendime diyin “Benim çocuklarımın hahın çocuhlarından ne eksiği var.” Gül gibi kızlarımı ohutamadım. Sıra üçüncü kızıma geldi dedim; “Sonu ölüm de olsa ben bu kızı ohutacam.” Herifim dedi “He he sen oburlerini ohuttun şimdi sıra bunda”, dedim “Sen görürsün.”
Evvel cahildik, bişey bilmidik. Hakkımız nedir ne değildir. Köydeydik. Kayıtlar başlamıştı. Beklim bi araba geleki Keban’a gidem. Kızlar dedi anne bi araba sesi geli. Bahtım bi motor. Hemen kızı hazırladım atladım motora Keban’a geldim. Benim adam yine bağırdı çağırdı. Dedi, “Al kızı çabuk köye git.” “Valla gitmem” dedim. “Sen bu kızı okula yazdın yazdın yohsa seni mahkemeye verecem.” Bu defa ben kazandım. Kızı okula kaydettim. Sonra diğer kızlarımı da okula kaydettim. Hayvancılıhlan şunlan bunlan ohuttum. Kızlarıma dedim. Yavrum tek siz ohuyun. Ben çobanlık yaparım. Gine sizi ohuturum. Ohuyunki benim gibi cahil kalmayasız.

EMEKLERİMİ BOŞA ÇIKARMADILAR

Şimdi bunları yazargen bile çektiklerim aklıma geli. Yüregim darali. Allahıma şükür, şimdi üç kızım ogretmen. Biri güvenlik görevlisi. Kızlarımla gurur duyim. Herifimle babam diyilerdi, “Kızlar ohumaz.” Valla kızlar ohurlar. Hem de ele bi ohurlar. Şimdi gızlarım bana maddi manevi yardım ediler. Herifimde gormediğim menfati gızlarımda görim. Şalvarım birken üç oldu. Her yanıma geldiklerinde bana yiyecek, giyecek her şey getiriler. Elleri kollari dolu geliler. Allah onlardan razi olsun. Nedem iki büyük kızımı ohutamadım. O içimde bir yara galdı. Onları da sonra ohuma-yazma kurslarına gönderdim. Orada ogrendiler. Keşke onları da ohutaydım. Onlar da digerleri gibi rahat yaşayalardı.
Ohuyamamanın zararını çoh yasadım. Bi yere gidemiydim. Bi fatura geli ohuyamidim. Telefon edemidim. İmzamı bile atamidim. Ohumayan adam yarım adam. Ohuma aşkı hep içimde vardı. Ama kızların dersine engel olmayam diye hiç sesimi çıkarmidim. Diyidim “Çocuhlar bana ohuma gösterirlerse kendi derslerinde geri kalırlar.”

ÜNİVERSİTEYE KADAR GİDİCEM

Bir gün yine koyunları otlatırken bahtım bir kız bana doğru gelir. Teyze dedi, “Keban Halk Eğitim’de okuma-yazma kursu var gelir misin?” Dedim, “Kızım ben her vahit gelemem.” Teyze dedi, “Seni kaydedem sen gelemedin vahit ben gelem.” Beni yazdı okula gittim ki ne hoş. Önce kalem bile tutamidim şimdi hem ohim hem yazim. Bize bedava kitap da verdiler. Kitabın hepsini okudum, bitirdim. İlk kadın milletvekili Satı kadını tanıdım. Atatürk’ün hayatını okudum, polisin, jandarmanın, ambulansın numarasını öğrendim. Valla şimdi lise mezunlarına sorsam kimlik numaralarını bilmezler ben bir günde ezberledim. Aşık Veysel’in ‘Kara Toprak’ şiirini okudum çok ağladım. ‘Parmak Kızı’ ohudum çok güzel bir hikayeydi. ‘Yaşasın Cumhuriyet’i okudum onu da beyendim. Biraz ağır ohim ama ohudukça daha güzel ohuyacam. Ohuyabildiğim kadar ohuyacam hatta üniversiteye kadar da gidecem. Önce ben kızlarımlan gurur duyidim şimdi kızlarım benlen gurur duyiler.

KÖYDE İŞ GÜÇ ÇOH

Yazın köye gidecem orada iş güç çoh, herif de öldü, evin erkeği de benim karısı da. Gine de her gün kitap ohuyacam. Ufah ufah hayatımı yazacam ileride onu kitap yapacam. Çok acıhlı bir kitap olacak. Bazı kadınlar mana buliler yoh benim işim var yoh hastayım okula gelemem, tembellik yapiler, kimsenin işi benimki kadar yoh. Ben sabahleyin kalhim koyunları otlatmaya götirim. Öğlen eve gelim namazımı kılim yemeyimi yiyim koşim okula. Saat dörtte eve gelim bi daha koyunları dağa götirim. Onların yanında kitabımı da ohim ama yazı yazamim koyunlar bazen kaçiler durmiler.
Allah’a şükür ben okuma hayalimi 65 yaşında gerçekleştirdim darısı diyer kadınların başına. Tüm kadınlar bu okullara gitsinler. Ohumanın yaşı yohtur. Yemenin içmenin yaşı var mı ki ohumanın olsun?
*Yazının özgün diline dokunulmamıştır.''

2 yorum:

Nalanca dedi ki...

ne kadar güzel. gözlerim doldu.

S. P. dedi ki...

Azim ve başarı tek kelimeyle.
Biz, başarısızlara örnek olur belki.

Kısaca

Fotoğrafım
Email: sivilpalyanco@gmail.com