İnsan bir nefes istiyor yanında

İnsan ne kadar mutlu olursa olsun kendine bile itiraf edemese de bir nefes istiyor yanında. Biliyor en kalabalıklarda bile tek başına mutlu, yine de çaya kaç şeker alırsın diye soran bir ses mutlaka istiyor. Her şeyin tadı var, fazlasıyla çıkıyor tek başına ama dudaklar hep buruk, acı bir tebessüm. Nefes alsın yeter değil bu nefesi istenen, nefesim olsun. Belki bir omuz, belki bir sırt yıllarca yaslanacağın, yıllarca sana yaslansın istediğin, elleri mendil olsun istediğin gözlerine.

Sadece gülerken kahkahalarına eşlik edecek değil, ağlarken gözyaşlarına ortak olacak bir nefes. Ağlama diye seni teselli etmeye çalışan bir ses değil, sana sarılıp seninle ağlayabilecek birisi.

Zor olan bir hayatı idame ettirmek değil. Ev işi, faturalar, akşam eve gelince bir tabak yemek yapıp yemek, evi silip süpüren, bulaşıkları yıkayan, çayı yapan bir insan değil. Bunları zaten yapıyorsun, zor da gelmiyor yapmak alışmışsın bu hayatı böyle yaşamaya. Çünkü, istediğin bu ama bir akşamüstü tıpkı o hikayedeki gibi fark ediyorsun ki yanında kimse yok ya da yanında olmasını istediklerin değil yanındakiler. Sadece o boşluğu doldurmaya çalışan başka boşluklar.

Bunu da son anlarını yaşadığın zaman anlıyorsun çok geç ama anlıyorsun. Meğer ne zormuş belli bir yaştan sonra tek başına yaşamak, yaşamaya çalışmak. Tek istediğin bir suç ortağı yalnızlığını öldürürken sana eşlik edecek. Yüzünden tebessüm eksik etmeyecek, sana hep gülecek. Verdiğin değil aldığın nefes olsun bir ömür yanında. Maksat yağmur yağdıktan sonra toprağın kokusunu içine tek başına çekmek değil, beraber o kokuyu hissetmek.

Nerede olursa olsun, ne zaman olursa olsun. İnsan bir nefes istiyor yanında anlıyor musun süheyla.

''Yalnızlığa alışırım da bir başınalığa asla.''

''İnsan bi nefes istiyor yanında hele bi yaştan sonra zor tek başına zor.''