Büyüdüm Ben Anne

Büyüdüm ben anne; geçmiyor acılarım, boşuna öpme!
Büyüdüm ben anne; beraber dertlerimle, bana herkes her şeyi yapıyor anne.
Pembe bir yalanmış; 'ben varken sana kimse bir şey yapamaz' demelerin.
İçimi acıtıyor bu dünya, bu insanlar gerçek değilmiş anlattığın masallar.
Büyüdüm ben anne; geçmiyor acılarım, boşuna öpme!
Kısa pantolonlarımı özlüyorum, misketlerimi, paçamı zincire sıkıştırdığım bisikletimi.
Ben öpünce geçen yaralarımı özlüyorum anne. aklım uf olmuş, geçermi ki öpsen yine?
Kanmaya razıyım yine dudaklarının pembeliğine.
Hani dünya güzeldi, hani insanlar güzeldi, peki bunca beyazı kim kirletti?
o insanlar nasılda çirkinleşti. Ben çocukken bana canım diyenleri özlüyorum anne.
Canını acıtıyorlar canlarının. İnkar etme, yalan söyledin anne. geçmiyor artık yaralarım bir öpücükle
Bir güvercin ölüyor gökyüzünde, uçurtmam bulutlara takılıyor her seferinde
düşüyor gözlerimin önünde. İpim kırmızıya bulanmış, sanki bir kuş kanamış
uçurtmamı bile vuruyorlar. Can veriyor kuyruğunu çırpa çırpa.
Büyüdüm ben anne; geçmiyor acılarım, yalvarırım öpme!
geçmiyor işte. nerden bilirdim ben, büyürsem adam olmak yerine
acılarım da büyüyecek. Hiç büyür müydüm o zaman? küçülürdüm git gide küçülürdüm.
Ufacık dünyamda inanırdım yine anlattığın her masala.
İnsanlar kötü, dünya kötü, masallar anlattıkların hep masallar.
Bütün iyilikler masallara konu olmuşlar.
Büyüdüm ben anne; geçmiyor acılarım, boşuna öpme!
Bir çocuğun adı barışsa, iki çocuğun adı savaş
Yaşamak bir yarışsa, neden ölüyorlar yavaş yavaş?
Masallar neden yemyeşil bir ormanda geçiyor?
Neden ortasında bir nehir var? peki masallardaki bu çocuklar
Neden yüzemiyorlar? neden hepsi öğreniyor
Yüzmeyi acı içinde, neden acı var yüzlerinde?
Büyüdüm ben anne; geçmiyor acılarım, boşuna öpme!''